Mevsim’e

Her akşam aynı saat, aynı yer. Her gün aynı düşünceler, aynı son. İnsanın hep kendisiyle savaştığını, güçsüzlüklerine yenik düşerse daha fazlasını kaybettiğini ve aslında her şeyi yok edenin hatalar değil, gerçekten kalpten gelen arzular olduğuna emin olabiliyorum artık. Yanlışlarımla kendimden uzaklaşmamın, kendimi yok saymanın hiçbir şeyi değiştirmediğini gördüm. İşin en üzücü yanı kendimi yok saydığımda, hatalarımı kabullendiğimde ve en iyi şekilde düzeltmeye çalıştığımda da farketmediğini anladım.

İnsanlar için ne kadar kıymetli olduğunun bir anlamı kalmadığında, en yakınına bile tahammül edemeyecek seviyeye geldiğinde içinden kopup gidenler seni cezalandırıyormuş. Sen yalnız kalmayı dilediğinde hissetmeye çalıştığın o ufacık umut bile seni yalnız bırakabiliyormuş. İnsan kendi içinden geleni bilemeyecek kadar kötü olabilir mi? Ben bu kadar kötü müyüm? Bu kadar yalnız mı bıraktım? Kötü olmayı dilerken başka bir zarar verdiğimi neden farkedemedim? Neden sahip çıkamadım, neden daha iyi bakamadım? Bir ömür daha fazlasını soracağım.Bu benim hayattaki en önemli ve en zor dersim. Geriye ne kadarı kaldı hissetmesi zor.. Ve artık inanması da.

Dokunarak hayal ediyorum artık, hiçbir saniye bırakmadan. Binlerce özür dileyerek..