Ekim

Kaçıncı gün bilmiyorum ki sensiz geçen. Kaç gün birlikteydik onu bile bilemedim. Tüm sıkıntıları içime attım yürüyorum sonsuz bir yolda sanki. Her geçen gün daha iyi görünüyorsun diyenlere inat gibi, daha da ağır geliyor yüklerim. "Ne biliyorsunuz ki?" diyebilmeyi çok istiyorum. İnsanların telkinleri hep ayrılığa dair. İçimdeki bundan çok daha acısı , göremiyorlar anlamıyorlar. Öyle bir an geliyor ki, nefes alamıyorum zannediyorum. Sürekli karnım ağrıyor sanki. Bastırıyorum geçsin diye, acılarımı bastırıyorum aslında. Geçmiyor. Gidiyor, geri geliyor. Hiç bırakmayacak gibi.. En ağırı da yalnız yaşamak bunu. Geçen gece hastaneye bir kadın geldi, yanıma yattı. Hamile. Ağrısı sancısı vardı sanırım. Eşi elini hiç bırakmadı. Ayakkabılarını çıkardı, elini tuttu, güldürdü. Kadın kötüyse bile kötü olduğunu unuttu. Eşi ayakkabılarını giydirdi ve gittiler. Bende ağladım. Tek başıma olduğum için, tek başımayken sadece kendime zarar vermediğim için, her şeyi mahvettiğim için ağladım. Kendimi suçladığım çok şey vardı. Hep kabul ettim, hep başımı eğdim. Verdiğim zararın özrünü nasıl dileyeceğimi, onu nasıl geri getireceğimi asla bilmiyorum. İhtimali olmayan bir hayalle bir ömür yaşamak çok korkutuyor beni. Belki çok başka olabilirdi, olmadı. Yapabilirdi, yapmadı. Bizi yalnız bıraktı, gitti. Biz bir ömür benim içimde birlikte olacağız şimdi, hep bi acıyla..